Rozwinięciem pancerników typu Bismarck miały być okręty typu "H". Prace nad nimi zostały rozpoczęte w roku 1937. Miały być one koścem ambitnego planu "Z", który został zaakceptowany przez Hitlera 1 stycznia 1939 roku. Krótko po tym złożono zamówienia w stoczniach w Hamburgu, Bremie, Kilonii i Wilhelmshaven na sześć okrętów roboczo oznaczonych literami od H do N. Zamówienia te anulowano już 10 października 1939 roku, jednak do tego czasu zdołano położyć stępki pod H i J oraz zgromadzono kilkadziesiąt tysięcy ton materiałów potrzebnych do budowy tych a także następnych okrętów (K i L). Materiały te zostały w znacznej części wykorzystane do budowy okrętów podwodnych zaś działa kalibru 406mm mających stanowiąc główne uzbrojenie jednostek typu H cztery zostały zabudowane w bunkrach broniących dostępu do portu w Narwiku, a trzy weszły na wyposażenie baterii na przylądku Blanc Nez. Projekt H był rozwijany przez prawie cały okres wojny. Stworzono kompletną dokumentację dla wariantów oznaczanych H-41, H-42, H-43, H-44 gdzie cyfra oznacza rok opracowania. Każdy kolejny wariant tego typu odznaczał się coraz większym kalibrem dział, większą wypornością, grubszym opancerzeniem oraz zastosowaniem mieszanego napędu silnikowo turbinowego. Jednak wraz z biegiem wojny zmniejszały się możliwości wytwórcze III Rzeszy, czego wynikiem było zarzucenie tych planów. Wróćmy jednak do pierwszych okrętów typu H. Okres budowy każdego z okrętów szacowany był na około 30 miesięcy. Pancerz okrętu tego typu miał ważyć ponad 20,500 ton, co stanowiło 1/3 całego okrętu. Ciężar kadłuba i nadbudówek szacowany był na ponad 7,000 ton. Napęd miał składać się z 12 silników Diesla. Gdyby je ukończono byłyby to najpotężniejsze pancerniki na Atlantyku.