Niemieckie Lotnictwo Wojskowe kierowane było przez Reichsluftfahrtministerium (Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy), na którego czele stał Reichsminister der Luftfahr (Minister Lotnictwa Rzeszy). Za lotnictwo wojskowe bezpośrednio odpowiadał Oberbefehlshaber der Luftwaffe ( Naczelny Dowódca Lotnictwa Wojskowego). Przez cały okres istnienia III Rzeszy obie te funkcje sprawował Hermann Goering. Podlegało mu Oberkommando der Luftwaffe (Naczelne Dowództwo Lotnictwa Wojskowego). Podzielone ono było na Floty Powietrzne (Luftflotten), których na początku wojny było cztery. Z biegiem czasu utworzono kolejne (Luftflotte 5 operującą w Norwegii, Finlandii i północnej Rosji, Luftflotten 6 operującą w centralnej Rosji i tzw. Luftflotten Reich, która miała za zadanie obronę przestrzeni powietrznej nad Niemcami przed bombardującymi ja Aliantami). Obszar broniony przez Luftflotten był podzielony terytorialnie na tzw. obszary powietrzne (Luftgaue). Floty powietrzne dysponowały różną ilością samolotów w zależności od terenu działań. W końcowym okresie wojny ograniczano liczbę samolotów, co było spowodowane paraliżem przemysłu niemieckiego. Przyjmuje się, że Luftflotten obejmowały od 300 do 750 samolotów. Jeśli chodzi o organizację na niższych szczeblach to przedstawiała się ona trochę inaczej w zależności od rodzaju sil. Jeśli chodzi o lotnictwo myśliwskie to podstawową jednostką taktyczną była para, czyli tzw. Rotte, w innych rodzajach lotnictwa był to klucz (Ketten) składający się z trzech samolotów. Dwie pary tworzyły rój (Schwarm). Trzy Ketten lub Rotten tworzyły następnie eskadrę (Staffel). W skład eskadry wchodziło zwykle od 9 do 16 samolotów. Na jej czele stał zazwyczaj dowódca eskadry (Stwffelkapitan), który najczęściej był w randze porucznika lub kapitana. Podstawową jednostką latającą był dywizjon (Gruppe). W skład dywizjonu wchodziły zazwyczaj trzy eskadry, a w wyjątkowych wypadkach cztery eskadr. Doliczyć do tego należy sztab lub tzw. klucz sztabowy liczącego 3 lub 4 maszyny. Na czele Gruppe stał Gruppenkommandeur(dowódcą Dywizjonu w stopniu kapitana lub majora). W skład sztabu wchodzili adiutant, oficer techniczny, oficer medyczny. Jeśli chodzi o sam personel latający i naziemny liczbowo, co jest logiczne, bo uzależnione od liczby maszyn, różnił się on w zależności od jednostki. Przyjmuje się, że średnio personel latający to od 35 do 150 ludzi zaś personel naziemny to od 300 do 515 żołnierzy. Największą jednostka latającą był pułk (Geschwader). Składał sie on najczęściej z czterech Gruppen w wyjątkowych tylko sytuacjach z pięciu. Całością dowodził Geschwaderkommander w stopniu majora, podpułkownika lub pułkownika. Dalszy podział samych pułków dokonany został na podstawie przeznaczenia pułków i tak: Jagdgeschwader był to pułk myśliwskie, Kampfgeschwader - pułk bombowy, Zerastorergeschweder - pułk niszczycielski, Nachtjagdgeschweder - pułk myśliwców nocnych, Sturzkampfgeschweder - pułk bombowców nurkujących, Schalchtgeschwader - pułk szturmowy, Transportgeschwader - pułk transportowy i Lehrgeschwader - pułk eksperymentalny. Pewnie sprytniejsi z Was zauważyli że nie ma wymienionych tu samolotów zwiadowczych, a to, dlatego że były one zorganizowane w samodzielne dywizjony oznaczone Aufkl.Gr. No i to by było chyba na, tyle jeśli chodzi o organizację. Jeszcze tylko krótko postaram się wyjaśnić oznaczenia, jakie nosiły jednostki. Otóż wszystkie pułki i samodzielne dywizjony nosiły oznaczenia złożone z cyfr arabskich np. KG 58 co oznaczało pięćdziesiąty ósmy pułk bombowy ( to tak dla tych, którzy nie skumali), dywizjony(jakby ktoś już zapomniał Gruppen) tworzące plutony miały oznaczenia złożone z cyfr rzymskich np. II/KG 35 (daruje sobie tłumaczenie). Jednostki sztabowe były oznaczane w sposób następujący: Sztab JG/ 1. Teraz to już naprawdę koniec tego rozdziału.
Dodane przez LukLog dnia maja 02 2006 18:34:30
1 Komentarzy � 12346 Czytań |
