| Użytkowników Online |
 Gości Online: 2
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 776
Najnowszy Użytkownik: john9
|
 |
| Logowanie |
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
| Newsletter |
| Dla Użytkowników |
|
| Statystyki |
|
|
|
| Ciekawe miejsca |
|
|
|
Republika Salo
 | Salo to niewielkie miasteczko we Włoszech, którego nazwa wielu ludziom kojarzy się głównie z kontrowersyjnym filmem Paolo Pasoliniego „Salo, 120 dni sodomy”. Niewiele osób jednak wie, że swojego czasu było… nieoficjalną stolicą państwa.
GENEZA
Chodzi mianowicie o marionetkowy twór nazwany Włoską Republiką Socjalną potocznie nazywaną Republiką Salo. W zasadzie nie miała ona wielkiego wpływu na toczące się działania wojenne, gdyż praktycznie cała jej administracja podporządkowana była sprawom niemieckim. Jak doszło do jej powstania? Rok 1943 to pasmo klęsk państw Osi na śródziemnomorskim teatrze działań. Rozpoczęło się od ostatecznej porażki w Afryce zakończonej kapitulacją wojsk w Tunezji. W tym czasie Hitler był zbyt bardzo zajęty frontem wschodnim by zbytnio przejmować się tak mało znaczącymi, w jego mniemaniu, odcinkami frontów. Sprawa dodatkowo skomplikowała się po lądowaniu aliantów na Sycylii. Stąd już pozostawał tylko malutki kroczek do desantu na teren Włoch. Szczęśliwie dla Niemców ukształtowanie terenu w postaci licznych pasm górskich, przełęczy i wąskich przecisków, dawało możliwość toczenia długotrwałej wojny obronnej. Największym zagrożeniem byli sami Włosi, którzy mieli już dość kolejnych poniżeń na frontach. Wielki Duce, Benito Mussolini tracił coraz bardziej uznanie w oczach narodu. Niemcy wyczuwając napięcia w obliczu nieuchronnego lądowania aliantów, zaczęli opracowywać plany zajęcia Włoch. Sprawy nabrały tempa gdy tuż po lądowaniu Aliantów na Sycylii Wielka Rada Faszystowska odwołała Mussoliniego z urzędu. Ten czując się urażonym udał się następnego dnia do króla Wiktora Emanuela, licząc na jego poparcie. Zamiast tego został aresztowany. Jego następcą został weteran I wojny światowej, były szef sztabu generalnego, Pietro Badoglio. W początkowej fazie Włosi pozostawali w Osi, jednak dla Niemców nie było tajemnicą, że kapitulacja kraju jest tylko kwestią czasu. Nie mylili się. Włoscy emisariusze prowadzili tajne negocjacje z wojskami alianckimi na zajętej przez nich Sycylii. Oficjalna kapitulacja została ogłoszona 8 września. Niemcy zareagowali błyskawicznie i bez żadnych problemów zajęli północną i centralną część Włoch. Włosi jak zwykle w czasie tej wojny nie wykazali się jakąkolwiek chęcią walki. Po intensywnych poszukiwaniach udało się zlokalizować miejsce przetrzymywania Mussoliniego. Jak się okazało był on więziony w hotelu Campo Imperatore w Gran Sasso. Po bardzo sprawnej operacji jego uwolnienia przeprowadzonej przez oddział niemieckich spadochroniarzy, duce został przewieziony do Bawarii. Później spotkał się z Adolfem Hitlerem w Wilczym Szańcu. Tam ustalono, że zostanie utworzone zależne od Trzeciej Rzeszy, faszystowskie państwo włoskie. Mussolini, zmęczony już wojną niezbyt chętnie chciał podjąć przywództwa. Jednak za namową Hitlera zmienił zdanie. Powrócił do Włoch i 18 września w odezwie do narodu proklamował powstanie Włoskiej Republiki Socjalnej ze stolicą w Rzymie, choć de facto stolicą stało się Salo gdzie rezydowała cała władza. W swojej odezwie Mussolini potępił m.in. króla Wiktora Emanuela, którego uznał za zdrajcę faszystów. Nowo powstałe państwo, miało tylko charakter propagandowy. W zamian za nieco pozornej wolności, Niemcy oczekiwali posłuszeństwa Włochów. Poza tym twór ten nie miał praktycznie żadnego znaczenia na arenie międzynarodowej. Oprócz Niemiec uznały go jedynie: Bułgaria, Słowacja, Węgry, Niezależne Państwo Chorwackie, Rumunia, Japonia, Syjam, Mandżuria i Dania. Nawet sprzyjająca Niemcom Hiszpania nie uznała nowego kraju. Do życia został powołany trybunał, który miał osądzić głosujących za odwołaniem Mussoliniego hierarchów. Po pokazowym procesie na karę śmierci skazani zostali: Galleaz Ciano, Emilio De Bono, Giovanni Marinelli, Tullio Cianetti, Carlo Pareschiegi i Luciano Gottardi. Wszyscy zostali rozstrzelani na pobliskiej strzelnicy w Weronie.
WOJSKA LĄDOWE
Zgodnie z porozumieniami Włoska Republika Socjalna mogła utworzyć cztery dywizje lądowe o łącznej sile 52 tysięcy żołnierzy w ten sposób utworzono dywizje o nazwach: Littorio; San Marco, Monte Rosa i Italia. Pierwsza z nich wyruszyła na front w lipcu 1944 roku. Już wcześniej bo w marcu do boju została wysłana 1. Italienische Freiwilligen Sturmbrigade, która wspomagała Niemców w czasie walk pod Anzio. Ku ogólnemu zaskoczeniu spisywała się ona na tyle dzielnie na froncie, że została doceniona przez samego Himmlera, który w uznaniu ich zasług powiedział, że jest on w pełni zintegrowany z Waffen SS.
 | | Inspekcja wojsk |
Z założenia jednak, wojska te miały pełnić głównie role uzupełniające. Niemcy przeznaczyły im zadania obrony przeciwlotniczej, walki z coraz częściej pojawiającymi się oddziałami partyzanckimi czy ochronę niemieckiego zaplecza. Sama rekrutacja nastręczała wielu problemów. Większość kadry dowódczej została internowana a innych chętnych brakowało. Doszło do tego, że władze postanowiły zagwarantować uwolnienie z więzienia tym, którzy w zamian za to zgodzą się wstąpić do armii. Dotyczyło to nawet osób skazanych na śmierć za najcięższe zbrodnie. Z drugiej strony wydano dekret, zgodnie z którym każdy powołany pod broń, który migał się od wstąpienia w szeregi wojska, miał zostać skazany na śmierć. Zimę przełomu 1944/45 dywizje włoskie spędziły na ochronie zachodniej flanki Linii Gotów. Trzy dywizje: Littorio; San Marco i Monte Rosa zostały zgrupowane razem z niemieckimi jednostkami w Grupę Armii Liguria. Dywizja Italia została przydzielona do niemieckiej 14 Armii. 26 grudnia dywizje San Marco i Monte Rosa wraz z oddziałami niemieckimi wzięły udział w niewielkiej ofensywie w Apeninach. Działania skierowane były przeciwko amerykańskiej 92 dywizji piechoty. Mimo że ograniczone w zakresie okazały się sporym sukcesem, a co ważniejsze dla Włochów ich żołnierze nie zawiedli w boju. Działania wojenne trwały do 29 kwietnia 1945 roku, kiedy to minister obrony narodowej Graziani wraz z niemieckim generałem Heinrichem von Vietinghoff podpisał bezwarunkową kapitulację wojsk Osi we Włoszech. Jako, że rząd Republiki Salo nigdy nie został uznany przez zachodnich aliantów jego podpis na dokumencie nie miał żadnego znaczenia. Ostateczne złożenie broni miało miejsce 1 maja.
LOTNICTWO
Aeronautica Nazionale Repubblicana, podobnie jak wojska lądowe było w pełni zintegrowane z siłami niemieckiej Luftwaffe. Piloci latali głównie na przestarzałych maszynach. W ramach lotniczych sił utworzono: 3 grupy myśliwskie i po jednej torpedowo bombowej, bombowej i transportowej. Niemcy niezbyt zadowoleni z odrębności sił lotniczych chcieli za wszelką cenę włączenia sił włoskich do niemieckiej Luftwaffe. Niestety próby się nie powiodły. Pod koniec wojny większość sił niemieckich została wycofana z Włoch do obrony Rzeszy. Zdziesiątkowane siły lotnicze musiały stawiać czoło o wiele liczniejszemu przeciwnikowi. Przez cały okres wojny zestrzelili oni 262 samoloty wroga tracą jednocześnie 158 własnych maszyn.
MARYNARKA
Stan marynarki wojennej przedstawiał się katastrofalnie. Wpływ na to miało głównie to, ze główne siły, zaraz po kapitulacji stacjonowały na Malcie, przez co nie mogły przejść na stronę Republiki Salo. W skład jej marynarki wchodziły głównie niewielkie jednostki takie jak torpedowce, korwety, okręty podwodne czy trałowce. Ogółem całość marynarki Republiki Salo stanowiło tylko 1/20 marynarki Włoch przed poddaniem się.. Siły te nie miały większego znaczenia.
RZĄD REPUBLIKI
Głowa Państwa i Ministra Spraw Zagranicznych: Benito Mussolini 1943/45 (rozstrzelany przez partyzantów w dniu 28 kwietnia 1945 r.).
Podsekretarz, Minister Spraw Zagranicznych: Serafino Mazzolini 1943/45 (zmarł na zakażenie krwi w dniu 23 lutego 1945 r.);
Minister Obrony Narodowej: Rodolfo Graziani 1943/45.
Ministrowie Spraw Wewnętrznych: Guido Buffarini Guidi 1943/45 (rozstrzelany przez partyzantów w dniu 10 lipca 1945 r.); Paolo Zerbino w 1945 (rozstrzelany przez partyzantów w dniu 28 kwietnia 1945 r.).
Ministrowie Sprawiedliwości: Antonino Tringali-Casanova w 1943 (zmarł z przyczyn naturalnych w dniu 30 października 1943 r.); Piero Pisenti 1943/45.
Minister Finansów: Domenico Pellegrini Giampietro 1943/45.
Ministrowie Produkcja przemysłowa: Silvio Gai w 1943; Angelo Tarchi 1943/45.
Minister Robót Publicznych: Ruggero Romano 1943/45 (rozstrzelany przez partyzantów w dniu 28 kwietnia 1945 r.).
Minister Komunikacji: Augusto Liverani 1943/45 (rozstrzelany przez partyzantów w dniu 28 kwietnia 1945 r.).
Minister Pracy: Giuseppe Spinelli w 1945 roku.
Minister Edukacji Narodowej: Carlo Alberto Biggini 1943/45 (zmarł z przyczyn naturalnych w dniu 19 listopada 1945 r.).
Minister kultury popularnej: Fernando Mezzasoma 1943/45 (rozstrzelany przez partyzantów w dniu 28 kwietnia 1945 r.).
Minister Rolnictwa: Edoardo Moroni 1943/45.
Sekretarz partii: Alessandro Pavolini 1943/45 (rozstrzelany przez partyzantów w dniu 28 kwietnia 1945 r.).
Dodane przez LukLog dnia lutego 22 2013 11:30:31
6142 Czytań |
 |
|
|
