Hermann Reinecke urodził się w roku 1888 w Wittemberdze. Jego ojciec był oficerem i chciał również by jego syn służył ojczyźnie w armii. Młody Reinecke w 1905 roku wstąpił do armii pruskiej. W wieku 23 lat zostaje mianowany adiutantem batalionu. Dwa lata później był już adiutantem pułku. W okresie pierwszej wojny światowej odnosi rany. Koniec wojny zastał go w Ministerstwie Wojny. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę głównie w Ministerstwie Reichswehry. W roku 1920 otrzymuje awans na majora. Gdy Adolf Hitler dochodzi do władzy Hermann Reinecke piastuje stanowisko dowódcy batalionu w Lubece. Polityka zbrojeń prowadzona przez Fuhrera także jemu stworzyła możliwość szybkiego awansu. W czerwcu 1933 roku został podpułkownikiem, dwa lata później pułkownikiem, w 1939 roku generałem majorem a 1 czerwca 1942 roku generałem piechoty. W roku 1934 został skierowany do Ministerstwa Reichswehry. Mimo iż nie otrzymał kolejnego dowództwa oddziału, to do 1945 roku pozostawał na czołowym stanowisku w dowództwie Wehrmachtu. W początkowym okresie kierował Oddziałem ds. Szkół dla Specjalistów Wojsk Lądowych i Zaopatrzenia w Kierownictwie Sił Lądowych. W roku 1935 przechodzi do Urzędu Sił Zbrojnych. Trzy lata później obejmuje stanowisko szefa Urzędu Spraw Ogólnych Wehrmachtu. Urząd ów w październiku 1939 roku przemianowany został na Ogólny Urząd Wehrmachtu w Naczelnym Dowództwie Sił zbrojnych. Pierwszym ważnym zadaniem Reineckego było opracowanie tzw. ustawy zaopatrzeniowej. Szybko zdobył sobie uznanie wśród najwyższych niemieckich oficjeli. Początek wojny przyniósł Reineckemu nowe zadania. Piastując stanowisko kierownika Ogólnego Urzędu Wehrmachtu w OKW, obejmującego Oddział do spraw Jeńców Wojennych odpowiedzialny był za traktowanie jeńców wojennych. Reinecke był wielkim orędownikiem ściślejszego powiązania Wehrmachtu z NSDAP. Jego wysiłki jednak nie przynosiły większego skutku.

Po okresie wielkich klęsk i pierwszych odwrotów zaczęto zwracać uwagę na to, iż siła ideologiczna żołnierzy nie jest tak duża jak uważano. W wojsku zaczęto szukać sposobów na to by poprzez ideologiczną indoktrynację Wehrmachtu zwiększyć motywację do coraz bardziej beznadziejnej walki. Duża w tym rola właśnie Reineckego. Już od maja 1943 roku wspólnie z Kancelarią Partii zorganizował w Zamku Sonthofen sesję szkoleniową dla 300 tzw. wypróbowanych na froncie funkcjonariuszy partyjnych, którzy mieli prowadzić w wojsku agitację. Podczas szkolenia przemawiali m.in. Himmler, Goebbels, Rosenberg. Reinecke domagał się żeby przekonać do sprawy wszystkich do ostatniego żołnierza. Jak mówił - tylko człowiek przekonany o słuszności naszego dumnego, rasowego narodowosocjalistycznego światopoglądu - może trwale przeciwstawić się wrogowi. Kolejna sesja odbyła się w październiku 1943 roku. Wzięło w niej udział 180 generałów. Pojawił się na niej osobiście Adolf Hitler. Reinecke skarżył się wtedy Goebbelsowi na - wielkie trudności, jakie czynione mu są podczas wyposażania Wehrmachtu w duchowy oręż. 22 grudnia 1943 roku Reinecke otrzymał nominację na stanowisko szefa Narodowosocjalistycznego Sztabu Dowodzenia w Naczelnym Dowództwie Wehrmachtu. Wcześniej, bo 25 października 1943 roku Reinecke został członkiem NSDAP. W styczniu 1944 roku otrzymał złotą odznakę jako szczególne wyróżnienie z rąk Hitlera.

7 stycznia 1944 roku Reinecke otrzymał okazję na jaką bardzo długo czekał. Mógł, bowiem osobiście przedstawić Hitlerowi swoją koncepcję narodowosocjalistycznego oficera - przywódcy (NSFO). Powiedział wtedy, że - z 51% pewnością można tę wojnę wygrać dzięki światopoglądowemu nastawieniu i przygotowaniu wszystkich oficerów. Od tej pory zajmował się ciągłym organizowaniem kursów dla NSFO i narad generalskich. Przemawiali na nich często Hitler, Himmler, Goebbels i Bormann. Nieudany zamach na Hitlera z 20 lipca 1944 roku przyśpieszył indoktrynację Wehrmachtu. Reinecke, któremu w dniu zamachu Hitler przekazał dowództwo nad wojskami w Berlinie, osobiście uczestniczył w tłumieniu buntu. Zasiadał w Trybunale Ludowym obok Freislera sądząc m.in. swych kolegów generałów von Witzlebena, Hoepnera i innych. Dopiero, gdy miało dojść do procesu generała Fromma, Reinecke poprosił o zwolnienie z obowiązków ławnika. Wspomnieć należy o tym, iż Fromm w latach 1934-35 był jego przełożonym. Indoktrynacja prowadzona przez Reineckego nabierała coraz większego rozpędu. Doszło do tego, że nawet szef Oddziału Personalnego Wojsk Lądowych generał Burgdorf zaprotestował przeciw jak się wyraził upodobnieniu organizacji NSFO do systemu politruków. Reinecke pozostał szefem swojej instytucji do momentu jej rozwiązania czyli do 10 maja 1945 roku. Jego ostatnie pełne fanatyzmu wezwanie do dalszej walki pochodziło z dnia 9 kwietnia 1945 roku. Po wojnie stanął przed Trybunałem w Norymberdze w czasie tzw. procesu OKW w latach 1947-48. Został oskarżony o sprzeczne z prawem międzynarodowym traktowanie jeńców wojennych. Reinecke tłumaczył się, iż był tylko wykonawcą rozkazów, które były zresztą sprzeczne jego jak to mówił chrześcijańskim przekonaniom. 28 października 1948 roku zostaje skazany na karę dożywotniego więzienia. W październiku 1954 roku zostaje przedterminowo zwolniony. Umarł mając 85 lat dnia 10 października 1973 roku.

Dodane przez LukLog dnia maja 01 2006 17:55:39
0 Komentarzy � 10764 Czytań