Prace nad czołgiem ciężkim czołgiem trwały systematycznie wraz z rozwojem wojsk pancernych. Początkowo za czołg ciężki uznano PzKpfw IV, jednak bardzo szybko okazało się, iż nie może on wytrzymać rywalizacji z o wiele cięższymi pojazdami takimi jak francuski Char B1 czy radzieckim KW. W porównaniu do nich był on, co najwyżej czołgiem średnim. Po kilku nieudanych projektach w kwietniu 1942 roku na poligonie w okolicach Kętrzyna (Rastenburg) do rywalizacji stanęły dwa modele dr Porscha i Henschel`a. W próbie szybkościowej zwyciężył pojazd dr Porscha, jednak już w próbach manewrowych zwyciężył jego przeciwnik. Po tych testach Hitler zdecydował, iż oba prototypu zostaną poddane kolejnym próbom. Odbyły się one na poligonie Berka w maju tego samego roku. Zwycięsko z nich wyszedł pojazd Henschla. Czołg Porscha który posiadał bardzo skomplikowany napęd wykazywał się dużą awaryjnością. Zwycięski prototyp skierowano do produkcji seryjnej. Odbywała się ona w zakładach Henschel i Kassel- Mittlefield i Wegman AG. Wstępne zamówienie obejmowało wyprodukowanie 1350 sztuk tego czołgu, któremu nadano numery od 250001 do 251350. Przez cały okres produkcji pojazd przeszedł sporą liczbę modyfikacji. Dotyczyło to m.in. włazu ewakuacyjnego, który w początkowych czołgach umieszczony był z prawej strony wieżyczki i posiadał otwór, dzięki któremu możliwe było prowadzenie ognia z broni ręcznej. W czasie modyfikacji właz ewakuacyjny został powiększony a otwór zlikwidowany. Dodatkowo wzmocniona została obronność czołgu przed atakami piechoty. Zamontowano, bowiem wyrzutniki min typu „S”. Była to bardzo prosta a zarazem bardzo skuteczna konstrukcja. Mina posiadała malutki ładunek, który w czasie eksplozji wynosił wpłją w powietrze, drugi ładunek powodował rozerwanie się miny, która raziła całą okolicę 360 metalowymi kulkami.

Wczesne modele pojazdu posiadały dwa reflektory później zdecydowano się na montowanie tylko jednego. Największą zmianą wizualną była modyfikacja wieżyczki. Początkowe czołgi posiadały wieżyczkę typu basztowego, wyposażoną w szczeliny obserwacyjne. Późniejsze pojazdy otrzymały nowy typ wieżyczki, który został wyposażony w peryskopy. Poza tym pierwsze 495 czołgów zostało wyposażonych w tzw. kominy powietrzne, które umożliwiały pokonywanie przeszkód wodnych o głębokości do 4 metrów. Jednak później zaniechano instalowania tego typu urządzeń (głównie ze względu na deficyt gumy, którą trzeba było uszczelniać pierścienie wieżyczki) i kolejne czołgi mogły brodzić do głębokości 1,3 metra. Ostatnie 800 sztuk wyposażono w stalowe koła nośne zamiast kół z bandażem gumowym. Wpłynęło to na zwiększenie wytrzymałości podwozia. Poza tym wprowadzono opancerzenie celownika optycznego. Czołg napędzany był silnikiem gaźnikowym, chłodzonym cieczą o mocy 650 KM i pojemności skokowej 21353 cm3. W późniejszym okresie wprowadzono mocniejsze jednostki, które posiadały moc 700 KM. Było to związane z deficytem mocy w początkowych jednostkach. Z biegiem czasu zmieniono położenie umieszczenia mocowań na zapasowe ogniwa gąsienic. W pierwszych pojazdach montowano je na przedniej części kadłuba zaś w następnych czołgach zakładano je na bocznych ścianach wieżyczki. Od roku 1943 czołgi zaczęto pokrywać specjalną mieszaniną gipsowo-cementową, która miała za zadanie neutralizowanie pola magnetycznego czołgu.