W 1935 roku został podpisany układ pomiędzy Wielką Brytanią a Niemcami. Umowa ta zezwalała Niemcom powiększyć flotę do 35% stanu Royal Navy. Układ ten ograniczał również łączny tonaż niemieckich lotniskowców do 47250 ton. Wyporność pojedynczego okrętu tego typu nie mogła przekroczyć 23000 ton. W Niemczech prace projektowe nad budową lotniskowca rozpoczęły się już w roku 1934. Ostatecznie zdecydowano się na budowę dwóch jednostek o wyporności 23430 ton. Oczywiście zadeklarowana wyporność była niższa i wynosiła 19250 ton. Według opracowanego przez Kriegsmarine tzw. planu "Z", marynarka niemiecka do roku 1948 powinna dysponować minimum czterema lotniskowcami. Pierwsze dwa okręty (Flugzeutrager "A" i "B") zaczęto budować w 1937 roku. Pierwszy z nich miał nosić nazwę Graf Zeppelin. Koszt jego budowy miał wynieść około 60 milionów ówczesnych marek, jednak konstruktorzy nie wzięli pod uwagę wielu elementów i tak naprawdę koszty o wiele wzrosły. Drugi z tych okrętów miał nosić nazwę Peter Strasser. 8 grudnia 1938 roku zostaje zwodowany kadłub lotniskowca Graf Zeppelin. Na uroczystości tej byli obecni wszyscy najwyżsi dygnitarze z Adolfem Hitlerem i Goeringiem na czele. Matką chrzestną okrętu została Hella von Branesten-Zeppelin, córka słynnego twórcy sterowców. W kwietniu 1940 roku prace nad lotniskowcami zostają zawieszone. W tym czasie Graf Zeppelin ukończony był w 90%. Niemcy w trakcie budowy napotkali ogromne problemy z katapultowaniem samolotów a później z systemem ich lądowania. Pod koniec 1941 roku stocznia Deutsche Werke w Kilonii otrzymała polecenie wznowienia prac na lotniskowcem. Charakterystyczną cechą Grafa Zeppelina było to, że posiadał on bardzo szeroki kadłub. Lotniskowiec został wyposażony w dodatkowe "bąble" przeciwtorpedowe. Dzięki nim okręt był dodatkowo chroniony, ale również zyskiwał świetną stateczność. Okręt był lekko opancerzony. Pancerz burtowy powyżej linii wodnej miał grubość 100mm, magazyny bomb, torped oraz zbiorniki paliwa lotniczego poniżej linii wodnej chronione były przez 60mm pancerz a powyżej linii wodnej przez 40mm. Pomiędzy pokładem lotniczym a górnym hangarem pancerz miał grubość 20mm. Graf Zeppelin posiadał dwa duże i przestronne hangary. Jeśli jednak chodzi o ich powierzchnie to była ona mniejsza w porównaniu do tej, jaką posiadały lotniskowce brytyjskie. Według projektu na lotniskowcu miało stacjonować 42 samoloty, podzielone na 3 eskadry. Dwie z nich miały zostać uzbrojone w myśliwce Bf-109T, natomiast trzecia miała otrzymać samoloty bombowo-torpedowe. Z wyborem typu samolotu miano kłopoty i na początku wybrano Fi-167, który później ustąpił miejsca Ju 87 C.

Okręt został wyposażony w dwie katapulty, które nadawały samolotom o masie 5000kg prędkość startowa 120 km/h. Uzbrojenie artyleryjskie składało się z: 16 dział kalibru 150mm, które były rozstawione parami w kazamatach oraz 12 dział plot 105mm. Dodatkowo artylerie plot. uzupełniało 11 podwójnie sprzężonych karabinów kalibru 37 mm oraz 7 pojedynczych karabinów kalibru 20mm. Okręt ten nigdy w zasadzie nie wziął udziału w walce. 24 kwietnia 1945 roku lekko uszkodzonego przez artylerię polową Grafa Zeppelina zdobyła armia radziecka. Tuż przed przejęciem okrętu Niemcy zdążyli zniszczyć maszyny. Pomimo tego okręt został uznany za cenny łup wojenny i odesłany do Świnoujścia. We wrześniu 1947 roku odesłano okręt do Leningradu, nigdy nie dotarł jednak do celu zatonął w drodze.