Zakończone powodzeniem próby wodnosamolotu Ha 139 skłoniły firmę Hamburger Flugzeugbau do opracowania w roku 1937 lądowej wersji tego samolotu, oznaczonej Ha 142. Maszyna ta miała być samolotem pocztowym dalekiego zasięgu zdolnym do przelotów przekraczających 4000 km. Do jej budowy użyto gotowych podzespołów wodnosamolotu Ha 139 . Załogę mieli tworzyć pilot drugi pilot nawigator oraz radio operator. Pływaki zastąpiono klasycznym dwu goleniowym podwoziem o zdwojonych kołach i chowanym kółkiem ogonowym. Do chowania podwozia głównego zastosowano mechanizm hydrauliczny. Pierwszy prototyp Ha 142V1 (oznaczony początkowo D-AHFB) odbył pierwszy lot 11 października 1938 roku. Wkrótce później oblatany został drugi prototyp, już pod nową nazwą BV 142V2 kolejne dwa prototypy V3 i V4 rozpoczęły próby w locie latem 1939 roku. Przewidywano że wszystkie cztery maszyny znajdą się na wyposażeniu transatlantyckiej służby pocztowej Deutsche Lufthansa. Po zainstalowaniu dodatkowych wlotów powietrza pomiędzy silnikami oraz zastąpienia pojedynczych klap osłony podwozia głównego przez potrójne, samolot Ha 142V1 otrzymał nowa rejestracje D-ABUV i pod nazwą Kastor został dany do dyspozycji DLH. Wkrótce po wybuchu wojny rozpoczęto adaptacje prototypu V2 na samolot strategiczny oraz morski samolot rozpoznawczy dalekiego zasięgu. Samolot ten miał operować daleko poza zasięgiem własnych myśliwców, w związku z czym położono duży nacisk na danie mu odpowiedniego uzbrojenia obronnego. Nos samolotu został oszklony i wydłużony aby pomieścić stanowisko bombardiera obsługującego jednocześnie karabin maszynowy MG 15 kalibru 7,9 mm. Na grzbiecie kadłuba zainstalowano wieżyczkę wyposażoną w ruchomy karabin maszynowy MG 15.

Przedział pocztowy przebudowany został na prowizoryczną komorę bombową. Przód i tył kadłuba połączony został wewnętrznym trapem przebiegającym w górnej części przedziału bombowego. Załoga została zwiększona do sześciu ludzi, składających się teraz z dwóch pilotów nawigatora będącego jednocześnie bombardierem, radiooperatora i dwóch strzelców pokładowych . Komora bombowa mogła pomieścić 8 bomb 50 Kg lub 4 bomby 100 Kg. Dodatkowo zainstalowano specjalne wyposażenie radionawigacyjne tzw. Transozean-Funkanlage. Samolot ten oznaczony został BV 142V2/U1 (PC-BC) i wiosną 1949 roku dostarczono do jednostki próbnej. Od jesieni 1940 roku samolot ten znalazł się na wyposażeniu 2./Aufkl. St.Ob.d.L. podporządkowanej bezpośrednio dowództwu Luftflotte 3. Pierwszy prototyp podany został identycznej przeróbce i otrzymał oznaczenie BV 142V1/U1 (PC-BB). Planowano również przeprowadzić podobne przeróbki na pozostałych dwóch egzemplarzach. W miedzy czasie okazało się jednak, że w obliczu inwazji na Danię i Norwegię, Luftwaffe dysponuje zbyt małą liczba samolotów transportowych. W związku z tym maszyny BV 142V3/V4 przydzielono wraz z szeregiem innych samolotów ( m.in. Ju 89 Ju 90 Fw 200B.) do K.Gr.z.b.V105 podlegającemu X korpusowi lotniczemu. Wszystkie cztery maszyny BV 142 nie figurują już od 1940 roku w oficjalnych dokumentach Luftwaffe.

Dodane przez LukLog dnia maja 03 2006 14:28:58
0 Komentarzy � 4557 Czytań